Een aantal weken na de uitvaart gaan wij zelf naar ‘onze families’ toe. “Om de factuur te brengen zeker?” hoor ik een aantal van jullie denken. Klopt, dat ook maar vooral om samen een heel intensieve en belangrijke periode af te sluiten. Om met elkaar nog even te praten over die week, dat afscheid en over hoe het met een ieder gaat.
Een vraag die ik bijna altijd stel is: “Zou je, met de kennis van nu, andere keuzes hebben gemaakt?” Zo ook vanmorgen.
Ik was bij de weduwe en de kinderen van Jan. Wij hadden al contact voor het overlijden van Jan. “Het kan maar geregeld zijn.” Niet mijn tekst, maar wel waar. Toen ik na het overlijden van Jan, op maandagmorgen vroeg, in het hospice kwam kenden we elkaar dus al. En wat is het fijn om elkaar dan vast te pakken. Niet als kunstje maar omdat het zo goed voelt. Wat is het fijn om een week in te gaan waar je elke dag contact hebt en waarin je samen toeleeft naar de dag van afscheid, de dag van de uitvaart. Ook daarna hielden we contact via de groepsapp en stuurde één van de zoons me een regenboog boven het voetbalveld waar zijn zoontje trainde. Pa keek mee. We bleven elkaar daarna foto’s van regenbogen sturen.
Vandaag nam ik afscheid van hen en dat valt me altijd zwaar. Gek genoeg ben ik niet zo goed in afscheid nemen van de mensen die achter blijven. Iets wat deze familie uitermate grappig vond, we hebben, ondanks het verdriet, zoveel lol gehad samen…
“Zou je, met de kennis van nu, andere keuzes hebben gemaakt?” vroeg ik hen. Binnen een seconde kwam het antwoord: “Helemaal niet!” Ik hoop hen voorlopig niet te zien maar bij elke regenboog denk ik aan Jan en ook een beetje aan hen allemaal.