Terwijl de wereld slaapt, gaat de telefoon…
Soms lijkt het alsof de telefoon al in mijn droom begint over te gaan. Een zacht trillen, ergens ver weg, dat zich langzaam een weg baant naar het hier en nu. Mijn hand vindt de telefoon nog voor mijn ogen open zijn. Het blauwe licht vult de kamer, weerkaatst op het nachtkastje naast mijn notitieboekje. De stilte van de nacht wordt even doorbroken door een zachte stem aan de andere kant van de lijn.
Een melding van overlijden.
Dat ene moment, midden in de nacht, haalt me uit de rust maar brengt me meteen in mijn rol. Geen haast, geen paniek. Eerst luisteren. En dan handelen. Ik weet wie er belt, het is Yolanda. We hebben elkaar eerder gesproken over haar moeder, over wat eraan zat te komen. De gesprekken die je nooit echt kunt voorbereiden, maar die zo belangrijk zijn.
En dan hoor ik haar stem, breekbaar maar vastberaden:
“Kom je nu dan ook naar me toe, Mariëtte?”
Die ene zin raakt me. Er zit zoveel in. Verdriet, vertrouwen, opluchting. Alsof ze eindelijk mag loslaten, wetend dat ze niet alleen is in wat nu volgt.
“Ja,” zeg ik. “Ik kom eraan.”
Mijn man werd even wakker, maar dat is hij gewend. Hij draait zich weer om en ik kleed me aan. Terwijl ik mijn schoenen aantrek, hoor ik het zachte getik van nageltjes op de vloer. Twee slaperige honden kijken me aan, alsof ze willen vragen of alles goed is. Ze volgen me tot aan de deur, wachten stil, en als ik vertrek, draaien ze zich loom om wetend dat ik straks weer terugkom.
Het is precies om die reden dat wij altijd bereikbaar zijn. Niet omdat de telefoon per se moet rinkelen, maar omdat er mensen zijn die op dat moment iemand nodig hebben die luistert, die komt, die er is. Soms midden in de nacht, soms tijdens het avondeten, soms net als ik mijn jas heb uitgedaan.
Als ik de deur achter me dichttrek, is de nacht nog steeds stil. Maar ergens, in een ander huis, gebeurt nu zoveel en heeft iemand ons nodig. En dat is waarom wij altijd opnemen.